Ford Taunus 17M P2 (1957-1960)
.
De Ford P2 was het tweede nieuwe ontwerp van een personenauto na de Tweede Wereldoorlog, die werd geproduceerd door de Duitse Ford-fabrieken na de kleinere “globe Taunus” Ford G13. Het voertuig van de hogere middenklasse werd tussen 1957 en 1960 aangeboden als de Taunus 17M en werd vanwege zijn vorm ook wel de “Barokke Taunus” genoemd. In drie jaar tijd werden ongeveer 240.000 P2’s geproduceerd. Al in 1960 werd hij vervangen door de meer functionele Ford P3 (“Line of Reason”).
De eerste schetsen voor de nieuwe auto dateren uit het voorjaar van 1955. Oorspronkelijk zou de motor van de toen nieuwe Taunus 15M met een cilinderinhoud van 1,5 liter en een vermogen van 55 pk (40 kW) worden gebruikt. De nieuwe carrosserie bleek echter zo groot en zwaar dat de rijprestaties met deze motor lager zouden zijn geweest dan die van de kleinere Taunus 15m; daarom kreeg de P2 een 1,7-liter motor met 60 pk (44 kW). De versnellingsbak had drie versnellingen en een stuurwielschakeling en het vermogen werd overgebracht op de starre achteras die werd opgehangen door bladveren.
In 1957 was de barokke Taunus de eerste Duitse productieauto met MacPherson-veerpoten aan de voorkant, net als de Franse Simca Vedette en de Britse Ford Consul ervoor. De stuurinrichting is ontworpen als rolbesturing[1]. Op alle wielen zaten hydraulisch bediende trommelremmen.
“Gelsenkirchen Baroque” en “Flying Carpet” waren enkele bijnamen voor Ford’s eerste middelgrote model na de oorlog. Het was een vliegend tapijt omdat de ingenieurs, onder wie enkele Fransen, zich lieten inspireren door het chassis van de opvolger van de Ford Vedette, die als Simca Vedette op de markt werd gebracht. De carrosserie van de Taunus deed denken aan de Ford Fairlane en was uitgerust met weelderige chromen decoratie, een naar voren hellende voorkant en staartvinnen in de stijl van Amerikaanse wegcruisers. Voor hogere eisen was er ook een 17m deLuxe, die kon komen met een two-tone lakwerk, een interieur met brokaatstof en iets meer chroom. De zwierige overhangen, staartvinnen en weelderige chromen versieringen werden in de vakpers besproken en af en toe geringschattend “Gelsenkirchen Barok” genoemd.
Varianten
De P2 was verkrijgbaar in tweedeurs (T), vierdeurs (F), bestelwagen (KA) en stationwagen (KO) varianten. Dienovereenkomstig stond de typeaanduiding CL voor de uiterst zeldzame cabrioletversie van de carrosseriebouwer Duits in Keulen-Braunsfeld.
Voor de krachtoverbrenging waren de automatische koppeling “Saxomat” en een overdrive van BorgWarner als optie leverbaar
