Ford Taunus (1970-1973)

De Ford Taunus TC is een middelgrote auto geproduceerd door Ford van de herfst van 1970 tot de zomer van 1982. Hij werd aangeboden met viercilinder-in-lijn of zescilinder V-motoren en had achterwielaandrijving. Het is de opvolger van de Ford P6, die technisch anders was met voorwielaandrijving en V4-motoren. De Britse Ford Cortina MK III werd op hetzelfde platform gebouwd en was vanaf 1976 identiek van constructie (vandaar de aanduiding “TC” = Taunus Cortina).

De bijnaam “Knudsen-Taunus” van het model tot eind 1975 komt van Semon E. “Bunkie” Knudsen. Hij was voorzitter van de raad van bestuur van Ford van begin 1968 tot de herfst van 1969 en onder hem kregen nieuwe modellen een karakteristiek uitsteeksel in de radiatorgrille en op de motorkap (de zogenaamde Knudsen-neus).

In de nazomer van 1982 werd de Taunus vervangen door de Ford Sierra, die op de motoren na opnieuw was ontworpen.

De Taunus TC maakte gebruik van de nieuw ontwikkelde viercilinder lijnmotoren van de Ford OHC-serie met bovenliggende nokkenassen, die destijds ook in de Ford Cortina en Ford Pinto te vinden waren. Voor de topmodellen was ook de in Keulen gebouwde zescilinder V-motor uit de eerdere P5- en P7-serie leverbaar. Vanaf een cilinderinhoud van 1,6 liter kon ook een drietraps automaat worden besteld in plaats van de standaard handgeschakelde vierversnellingsbak.

De stap van Ford van voorwielaandrijving druiste in tegen de ontwikkelingstrends in de autotechniek in die tijd. Tegelijkertijd werd het chassis sterk verbeterd: de starre achteras, die voorheen was geveerd met langsbladen, werd uitgerust met schroefveren en één draagarm en één draagarm per wiel. Op de vooras zaten nu in plaats van MacPherson-veerpoten dubbele draagarmen. De nieuwe Taunus had nu ook een veiligheidsstuurkolom, zoals dat al langer het geval was bij concurrenten.

De Taunus werd aangeboden als een twee- en vierdeurs sedan met notchback en als stationwagen, door Ford “Turnier” genoemd. Van de eerste TC-serie, gebouwd van 1970 tot 1975, was er ook een tweedeurs fastback coupé. De uitrustingsniveaus en aanduidingen varieerden afhankelijk van de bouwperiode: de N (standaard), L, XL, GXL en GT van de eerste TC-serie werden de N, L, GL, S en Ghia voor de tweede. Vanaf september 1979 (TC ’80) werd het uitrustingsniveau S omgebouwd naar het S-pakket; Het L-uitrustingsniveau werd toen een LS, de GL werd de GLS en de Ghia werd de Ghia S.

De Taunus en Cortina van de eerste TC-serie verschillen van elkaar uitwendig (uitgesproken heupzwaai op de Cortina, sterkere kraaling op de motorkap op de Taunus) en in de motoren. Vanaf modeljaar ’76 was het exterieur hetzelfde.

Terwijl de eerste “Knudsen-Taunus” zich nog steeds duidelijk onderscheidt van zijn afgevlakte opvolgers, verschillen de laatste twee modelseries TC ’76 en TC ’80 vooral in de voorkant (gewijzigde radiatorgrille op de TC ’80 met grote kunststof lamellen en richtingaanwijzers die langs de randen zijn getrokken), de achterkant (de TC ’80 heeft bredere achterlichten dan de TC ’76) en in de proporties van de carrosserie: De TC ’80 heeft een hoger passagierscompartiment dan de TC ’76.

Modeloverzicht TC ’71 (september 1970 tot augustus 1973)
De eerste Taunus TC werd geïntroduceerd in september 1970 (voor het modeljaar 1971, vandaar ’71). Er waren vijf uitrustingsniveaus beschikbaar: Standard, L, de luxueus geïnspireerde XL, de sportieve GT en, als topmodel, de GXL. Alle varianten waren leverbaar als twee- of vierdeurs sedans. De stationwagen was alleen leverbaar als standaard, L of XL en de coupé was niet leverbaar in standaarduitvoering.

Standaard, L (standaard uitgerust met ronde koplampen (Bilux 45/40 watt) om ze te onderscheiden van de betere modellen) en XL (vierkante koplampen, H4 60/55 watt) werden standaard uitgerust met een 1300 cc OHC-LC viercilinder (LC: lage compressie) die 55 pk produceerde, terwijl de HC met hoge compressie 4 pk meer produceerde, ofwel 59 pk. Optioneel was ook een 1600 cc OHC-HC (HC – high compression) motor van hetzelfde ontwerp met 72 pk leverbaar (later ook leverbaar met lagere compressie en 68 pk). Ook waren de GT en GXL standaard uitgerust met een 1600 cc OHC-HC motor, die 88 pk leverde (mede door een spruitstuk en een Weber carburateur). Ze hadden een sportiever onderstel en een krachtiger remsysteem met grotere trommelremmen op de achteras en waren voorzien van extra’s zoals een compartiment in de middenconsole, geschuimd sportstuur, ronde halogeenverlichting en extra instrumenten (toerenteller, ampèremeter, oliedrukmeter), etc.

Een tweeliter V6-motor met 90 pk was ook als optie verkrijgbaar voor de Taunus GT en GXL, die al bekend was van de 20M-modellen van de jaren 1960 (de zogenaamde “Keulen V6” van de P5-serie). Eind 1971 was een 2,3-liter V6-motor (net als in de 20M van de voorganger P7-serie) beschikbaar als nieuwe topmotor, die qua ontwerp identiek was aan de tweeliter en met zijn 108 pk de Taunus naar een toen opmerkelijke 175 km/u accelereerde. Vanwege kwaliteitsgebreken in de eerste periode na de start van de serieproductie werd de Taunus door de ADAC bekroond met de “Silver Lemon” – de prijs voor ernstige defecten aan nieuwe auto’s. De autotesters vonden ook fouten in het algehele sponsachtige, oncomfortabele chassis en het rommelige dashboard, dat lijkt op dat van de Ford Mustang uit 1969. Bovendien waren bij alle Taunus de raamkrukken in de bovenste helft van het deurpaneel bevestigd, terwijl de deuropeners ver onder de deur waren bevestigd.